Życie ludzkie, a zwłaszcza życie rodzinne, nabrało w ostatnich czasach innego tempa i odmiennych barw. Gdy pytamy „czym jest rodzina?”, możemy usłyszeć skrajne opinie. Że jest najważniejsza, i że najlepiej wychodzi się z nią na zdjęciu. Rodzinę często też doceniamy dopiero, gdy ją tracimy oraz gdy czujemy się przez nią opuszczeni, bo nie dała nam takiego wsparcia jakiego oczekiwaliśmy.

 

• Rodzina stanowi najmniejszą, ale najważniejszą jednostkę społeczną. Jest źródłem naszej mądrości, w niej tkwią korzenie naszej efektywności i umiejętność adaptacji, to kolebka osobowości.

• Rodzina może być równie wspierająca, napełniająca mocą tworzenia, jak i zniewalająca i ograniczająca. Częściej dostrzegamy jej braki i słabości, narzekamy na nią, uciekamy od niej.

• Pamiętajmy, że dzieci najpierw chłoną z rodziny to, co możliwe, a dopiero potem, jako dorośli uczą się doceniać te doświadczenia.

• Dzieci nie mogą wybierać, zapamiętują to, co się dzieje. To my rodzice mamy wpływ na to, jak i co zapamiętuje dziecko i co stanie się z jego wzorem rodzinnych relacji (czy będzie to wspólne sprzątanie i przygotowywanie posiłków oraz niedzielne spacery czy obraz rodziców przy komputerze i ciągle rozmawiających przez telefon).

• „Rozmawiać i poznawać- na tym polega szczęście” (Platon)

 

 

Opracowała Katarzyna Wieczorek

na podstawie artykułu I. Barton- Smoczyńskiej, Bliżej przedszkola, 2011 nr 6