MARIA MONTESSORI

(1870-1952)

 

Maria Montessori była włoską lekarką i pedagogiem.Jedna z największych reformatorek wychowania przedszkolnego. Głównym zadaniem pedagogiki M. Montessori jest wspieranie spontanicznej i twórczej aktywności dzieci oraz danie im szansy na wszechstronny rozwój fizyczny, duchowy, kulturowy i społeczny. Cele te są realizowane między innymi poprzez rozwijanie w dziecku samodzielności i wiary we własne siły, pracę nad osiąganiem długotrwałej koncentracji. 

 

TEORIA MONTESSORI

 

Nigdy nie mówmy źle o dziecku w jego obecności (i kiedy jest nieobecne). Skupmy się na tym, co w nim dobre.

 

 

1. Dziecko to pełnoprawna osoba.

Niestety bardzo często nie zastanawiamy się nad tym, co wyrażają nasze gesty wobec dzieci. Niejednokrotnie traktujemy je inaczej niż osoby dorosłe, jak kogoś komu należy się niepełny szacunek. A przecież dzieci Są naszymi partnerami. Traktujmy je więc jak pełnoprawne osoby. Kierujmy nasze myślenie na to, co pozytywne, to budzi w dziecku chęć poprawy. Nic nie osiągniemy ciągłym wytykaniem tego, co robi nie tak.

 

 

2. Kontakt z przygotowanym otoczeniem.

Możliwość poznania otaczającego świata oraz działania w nim ma istotny wpływ na poczucie bezpieczeństwa dziecka. Dlatego przestrzeń, której rozwija się dziecko musi być przejrzysta, łatwa do odtworzenia kolejnego dnia. Sposób pracy z pomocami edukacyjnymi ma być pokazywany zawsze w taki sam sposób – najprostszy dla dziecka. To daje mu możliwość odtworzenia danych czynności i samodzielnego działania.

 

3. Obserwacja – jedno z głównych zadań nauczyciela.

Dzięki przyjrzeniu się sposobowi, w jaki dziecko działa, możemy poznać, na jakim jest etapie rozwoju. Jest to niewątpliwie trudna umiejętność – wymaga nieuprzedzonego spojrzenia na dziecko.

 

4. Prawo do błędu.

Szanujmy dziecko, które popełnia błędy i nie poprawiajmy ich natychmiast. Jak tylko jest do tego gotowe – pozwólmy mu odkryć błąd i samodzielnie go poprawić.

 

5. Każdy jest inny.

Dzieci są różne, tak jak różni są dorośli. Niektóre wiedzą od razu, co chcą robić, inne potrzebują więcej czasu na decyzję, jeszcze inne są cały czas niezdecydowane. Więc traktujmy je indywidualnie, szanujmy każde z nich, nie przeszkadzajmy i nie zmuszajmy do danych form aktywności.